آه گلهـــــای جوانــــی رفتــــه اند لحظــه های ارغوانی رفته اند
من جوان بودم جوان مثل غـــرور بــا نـگاهـی مثـل آتش مثل نور
در نگاهــم ٫ نشئه ای از جام ها روی روحـــم بــارش الهـــام ها
در تنم چون شمع میتــابیــد دل بــر لـب پـــروانه می خوابید دل
از درون شور بهـــاران داشتــــم میــل نــور و حس باران داشتم
بارها تا قصر شب راهی شــدم عــازم تنـگ دل مـاهــــی شدم
نور مرجان بر تن من پوست شد یک پری با سایه من دوست شد
باز می گشتیم شب در نور مـاه کشتـــزاری از تبســــــم از نـــگاه
روی ایوان سر شبنم٫ فاش بود نور در آیینه ها ٫ نقاش بود
عقل در رهن شراب و جام بود شاعری مستاجر الهام بود
کـــولیـــان بــرکـــه نیـــلوفــــــران دختــــران بـــاغ از مـــا بـهتــــران
رقــص گـل تصنیف گــل آواز گـــل لــرزش پــروانــه هــا بــا ساز گل
شب پر از رقص قناری روی چوب روزها خورشید بازی تـــــا غروب
حیف آن دوران شبنــم وار رفـــت روزهـــای آبــــی دیــــدار رفــــت
در گلــــو خشکیـد بغض آبشـــار رو بــه غـربت قاصدکها رهسپار
لاله ها آواز عصیـان می دهنـــد نسترن ها زیر پا جان می دهند
میکشد ما را و می کاهـــد ز ما این شب هجران چه میخواهد ز ما
آنشب هجران هزاران برده داشت هر شبح دوشیزه ای در پرده داشت
رفته بر باد ای همه آمال تو صبر کن این قلب خونین مال تو
من منیم لایق به عشق آفتاب من مگر بینم وصالت را به خواب
من از این قعر سیاهی خسته ام من از این گم کرده راهی خسته ام
تیر حـــیرت تیر حــــیرت خورده ام ره به اعـــماق تجــلی بـــرده ام
از برت با بی وفایی می روم مــن به قربان جدایی می روم
مـــــن ندارم تاب درد اشـتیاق عالمی مشتاق وصل و من فراق
کس به عمق عشق من واصل نشد هــیچ کس آیینه کامـــل نشد
کاش دستم بوی لبخند تو داشت سینه ام عطر گلو بند تو داشت
کاش ما همسایه هم می شدیم زندگی را فارغ از غم می شدیم
حیف زمانه بین ما را سد کشید زخم حسرت بی تو در من قد کشید
